beni yoran hayata karşı son yazılarım

Okulda ankara gezisi varmış. Deniz, orkun, emre ben yazıldık benim yakın arkadaşlarımdan hiçbiri yazılmadı bi tek yusuf yazılmış evet ama o da çok yakın değil sonuçta. Geziye bir hafta var ben aryaya ısrar ediyorum gelsin diye yalvardım bile. Zaten her sene gidiyomuşmuş. Gelse bütün gün omzumda yatacak yanımda olacak ve güzel bir gün geçireceğiz ama ikna edemedim. Sonunda gezi Günü geldi ama benim içim buruk. Ben kimle takılacağım diye düşünüyorum neyse bindim otobüse. Orkunun yanına hemen deniz oturdu. Zaten pek anlaşamam denizle iyi oldu. Ama emre yok hadi onu geçtim yusuf da yok. Ben tek başıma mal gibi gidersem hiç zevki çıkmaz bu işin. Beklerken yağmur da bindi otobüse e bari o gelsin yanıma diye kafamı koridora çıkardım başkasının yanına oturdu. Ayağa kalkıp baktım; arda! Ya kızın arkadaşı burda eski sevgilisi burda ben de burdayım ama kendisi yok! Emreyi aramaya başladım, yalnızken olacak iş değil bu gezi illa ki biri olması lazım. Biraz da otobüsü beklettim. 20 sefer falan aradıktan sonra açtı telefonu. Uyuyakalmış apartopar taksiyle geldi. Zor da olsa yalnızlıktan kurtuldum.