öleceğimizi bile bile niçin doğuyoruz olarak değiştirilmesi gereken soru.

iki kırık nota var içimde
bir biri çalıyor, bir diğeri.
ve ben ikisine de hüzünlenirken yaşadığımı hissedebiliyorum.
ulan hiç çalmayınca da mutlu oluyorum,
sonra nedense yine bir hüzün çöküyor manasız.

hep annemin kucağında uyuyakaldığım araba yolculukları aklıma geliyor.
huzuru arıyorum ama bulamıyorum.
kendisini zorla yaşama entegreye etmeye çalışan,
bir mezar taşı gibiyim.