ben size böyle konuya yardımcı olacak bir öykümsü bir şey aktarayım.

adamın biri yolda giderken böyle fakir, üstü başı yırtık pırtık, hayatı boyunca hep ezilmiş itilip kakılmış bir insana denk gelmiş. allah'a inanıp inanmama konusunda da tam böyle bıçak ağzındaymış. durmuş, konuşmaya başlamış: "allah'ım madem varsın, kendim için hiçbir şey istemiyorum, bu adam bir gün de olsa şu hayatta gülsün, mutlu olsun, karnı doysun, itilip kakılmadan, saygı görerek yaşasın."

adam bunu dedikten sonra beklemiş beklemiş olan biten yok, her şey hala aynı.

bu olaydan sonra tanrıya inanmaktan vazgeçmiş. tanrıya inanmayarak yaşayıp bitirmiş ve ölmüş nihayetinde. iş bu ya, ölümden sonra tanrının huzuruna çıkmış. anlatmış işte. demiş ki, ben orda senden biz işaret bekledim, kendim için bile değil, o adam için istedim, madem vardın neden o adama yardım etmedin, o adamı refaha ulaştırmadın, karnını doyurmadın, falan filan.

tanrı da demiş ki: "ben o adama yardım etmedim değil. ben o adama yardım etmek için oraya seni yolladım, paran vardı, malın vardı, mülkün vardı ama sen yine de benden bekledin. o adama yardım etmeyen sensin."