beni yoran hayata karşı son yazılarım

Ben öylece kalmışım beyler tahtaya çakılmış çivi gibi kalmışım alp beni mıhlandığım yerden söküp sınıfa zütürdü. Kız o an zaten ortalıktan kayboldu. Utanmadan bir de mesaj atmış "hey" diye ama cevap vermedim. "sadece yanağımdan öptü merak etme bitecek yakında" gerçekten yanlış görmüş olabilir miydim? Alp'e sorup bunun cevabını öğrenmekten korktum. Benimle ilgilenen birine ilk defa bişeyler hissetmeye başlamışken onu hemen kaybetmek beni korkutuyordu ama bu olay da fazlaydı. O gün ona mesaj atmadım. O da o iki mesaj haricinde bişey yazmadı. Okul biter bitmez eve bile uğramadan berbere girdim. Vur makası dedim gelen geçen vuruyor sen de vur! Neyse herif kesti bişeyler yaptı. Süt gibi oldum ya millet kısa kestirir karizma olur ben mal gibi oldum iyice pgibolojikman çöktüm. Eve gittim duşa girdim çıktığımda saçımı kuruturken bişey fark ettim saçlarımın önü kalkınca biraz yakıştı sanki? Annemin eski saç fırçasıyla birkaç hareket yaptım valla güzel oldu beğendim ya süpermiş bu fön işi derken fön makinesini bıraktığım anda saçlarımın bir kısmı kendini saldı yine rezalet. Biraz jole ile halletmeye çalıştım yok yine yok niye bu kadar ince saçlarım var diye isyan etmek üzereyken hayat kurtarıcı fikir aklıma düştü. Sprey! Bir koşu marketten en güçlüsünden bir sprey aldım saçı tekrar yıkayıp tekrar fön çektim makineyi kapatmadan spreyi sıkıp saçları sabitledim. Baktım şöyle moralim yerine geldi özgüven değerlerim yükseldi. Ben saçıma şekil vermeyi ilk kez sonbaharda öğrendim. Arya belki tanıyamazdı beni diye düşünüp güldüm isterse hiç görmesin!