beni yoran hayata karşı son yazılarım

Geçen senenin yorgunluğunu üzerimden atmış yeni seneye öyle başlamıştım. Saçlarım her zamankinden uzun ve hala biçimsizdi ama başka bir tarz duruyorlardı. 11 olmanın havası bir ayrı tabii deri ceketle gelmişim beyaz gömlek boğazıma çok yaklaştırmadığım dandik okul kravatım (sütlükle serserilir arasına konumlandırdım yani tam ayarında) çanta tek omuzda falan değil rahat edemem öyle ama yine de idare ederdim. Duygusal anlamda ise boştum yüklerimden kurtulmuştum hele senenin sonunda olan o olaylardan sonra değersiz biriydi Tuana benim için. Alpi sırada buldum. Müdürün saçma dönem başı konuşmasını bekleyip muhabbete dalmışken bana bakan bir kız gördüm. Bir kaç kere o yöne baktım tekrar ve tekrar.. Beyler kız ben bakınca bile bakışlarını benden almıyordu. Ben biraz rahatsız oldum yani tatlı bir kesişme değildi üstelik ilk defa görmüştüm yani tanımıyorum kızı ve büyük ihtimal çöm. Neyse müdür konuştu istiklal Marşı falan okundu sıra dağılırken alpe işaret ettim "alp şu kız sürekli bana bakıyordu sıradayken" dedim "emin misin sana baktığına?" dedi. Yok aq ben şaşıyım! Tabi bana bakıyordu. Neyse bakarız sonra falan diye geçiştirdi olayı iyi bakalım dedim. Birkaç tenefüs art arda dışarı çıktık beyler kız hala bana kilit. Alpe de gösterdim bu kez. "lan beni kesiyor bence" dedi. "Ulan git konuş o zaman!" dedim. Yok falan dedi. Bu kesişmeler her karşılaşmamızda devam etti durdu. Biz alple her tenefüse çıkıyorduk ama o bazen pencereden bakıyordu. Bana kız pek normal gelmedi kendime alıştıramadım hiçbir girişimde bulunmadım.