oturup ağlamıştık birgün

sen anlamazdın beni hiç bir zaman zaten de. ben anlatırdım...
kavgalı günler... hep hatırladıkça içimi sıkar. bilirsin gündüz bile ışık açık otururum ben, hiç gelemem sıkılmaya.
kavgalı günlerden birindeydik işte be kızım. kızım dememi sevmezsin ya. olur da kim olduğumu bilmeden bile okursan birgün burayı. sinir ol... çünkü o benim!
yeni almıştım pantolonumu. yağmurluydu da hava. bilirsin titiz adamım. oturdum senle ıslak kumsala...
anlattım... evet dediğim gibi anlatırdım da anlamazdın. sonra ağlamaya başlardın. bana çok yükleniyorsun diye... kıyamazdım, ne aptalım.. ben de ağlardım.
ama hep hata bendeydi... anamdan çok sevdim lan seni.
en büyük hatam da buydu.
şuan sadece annem ve ben.
yalnızım.
mutluyum ama..
neden?

neden mi dersin? hep ben üşüdüm be kızım. hep ben.. ağladın hep ama ne zaman yanağına süzüldü yaşların? üşüdü mü yanakların soğukta. bu eller sildi yaşlarını.. donarken deli rüzgarlarda... unutma!
üşüdün ceketimi attım omzuna. tişörtüm ve sigaramla yapayalnız kaldım evinin kapısında.. düşündün mü?!
ben çok üşüdüm kızım.
biraz da sen üşü..