tüm tabular yıkılıyor

Kendimi anlatayım biraz ben. Önceki başlıktan bilen bilir. Daha önce insanlarla iletişimim sıfırdı. Hele kızlarla hiç konuşamazdım. Sokaktaki abiler "jimm ruh gibisin oğlum biraz konuşsana" derdi. bunu diyenlere bile cevap veremezdim. Çok eziktim amk.
Böyle bir insanı kim ciddiye alır ki?
Kimse beni ciddiye almıyordu beyler. Beynim deli gibi çalışır, birçok konu hakkında deli gibi fikir üretirdi fakat ben bunların hiçbirisini dile getiremezdim. bir toplulukta bir şey yapılacağı zaman bana neredeyse ya sorulmazdı yada en son bana sorulurdu.
"Şu an nasılsın yarram" diyeceksiniz.
Şimdi öyle değilim beyler. şimdi rahat rahat konuşuyorum.
Neden konuşamayayım ki? Neden sessiz durayım? Bunun için tek bir sebep bile yok.
Ha tamamen kurtuldun mu derseniz. Hayır.. hala tamamen kurtulamadım, bazen eski halime döndüğümü hissediyorum. ama şu an dönüp arkaya baktığımda... o eski ben'e bir baktığımda kendimden iğreniyorum. ben gerçekten böyle miydim... böyle bir asalağı hangi kız ciddiye alırdı ki? hangi kız böyle bir tipi koluna takıp sevgili diye gezdirirdi? kimse gezmezdi beyler.
oysa şimdi bir kaç gün sonra buluşacağım bir kız var, umarım bir aksaklık çıkmaz.
ve şu andaki en temel sorunum "giriş" bir kızla konuşmak istediğim zaman, çok yeterli bir sebep olmadıkça giriş yapamıyorum. cesaret edemiyorum.
ama inanıyorum ki bunu da yeneceğim. bunca yolu düşe takıla gelen ben.. küçük bir soruna takılıp kalmayacak. kalmayacağım..

edit: beni dibe çeken şeyleri, yediğim en büyük kazığı biraz düşündükten sonra yazarım.