bir valsarith kalesinde hüzünlenirken

9 - sitem dolu rüzgarlar;

Mizantropi Mahzeni

Karanlık ve soğuk…
Fakat kalabalık sokaklardaki kadar değil.
Burada güvenli ve huzurluyum.
Evet, kafam boş ve mutluyum…

Zaman çok yavaş ilerliyor sanki…
Karnımın acıktığını hissediyorum.
Örülü tuğlalar birer ekmek misali;
Serap ile tatmin oluyorum,
Kendimi kandırıyorum…

Dayanmalıyım, direnmeliyim…
Bende onlar gibi olabilirim…
Yalnızlık ile pazarlık etmek zor,
Damarına bastıkça yakanı bırakmıyor…

Öfke ve kan,
Ya da bedenimin arzuladığı şehvet,
Bu mahzende beni kamçılıyor.
Kendimi dizginlemeyi öğreniyorum…
Benliğimi eğitiyorum.

Günler geçiyor…
Bi’ deri bi’ kemik vücudum,
Kurumuş dilim ve yorgun bir mecalim
Lakin insanlardan nefret ediyorum…
Ve iğreniyorum.
Buradan çıkmayacağım,
Çünkü hala onlardan tiksiniyorum.
Kendime zulüm ettiğim şu günlere inat,
Tıkılı kaldığım kafeste geçirdiğim dakikalara inat!
Kötülük etmemeye yeminliyim.
Onlar gibi olmayacağım…
Çıkmayacağım…