sünnet anılarımızı anlatıyoruz bu başlıkta

panpa saat tam 9. yaşım da 8. sabah çift katlı ranzanın üstünden içerden gelen sesler neticesiyle uyandım. usulca inip salona yöneldim. yabancı beyaz önlüklü 2 adam. bir kaç akraba, annem ve babam koltukta oturup bana bakıyorlar ve pis pis sırıtıyorlardı. hiç bir şey anlamadım tabii. bana sünnet olacaksın dediklerinde ise basmıştım çığlığı. ağlaya ağlaya yırtmıştım ortalığı bugün olmayayım yarın olayım diye. ne bileyim çocuk aklı işte, nerden koparsam kar diye bakıyorum. neyse en son kandırdılar beni, bugün ölçücez yarın kesicez diye. iyi dedim ben de. yere serildi çarşaf vb. kirvelerim geldi, bacaklarımdan omuzlarımdan yüklendiler. elime verdiler bir kağıt parçası, üzeri çizgili bir el resmi. bundaki çizgileri doğru olarak saydığında bitireceğiz dediler bana. ben de sayıyorum tabi. fakat hala daha sanıyorum ki yalnızca ölçüsünü alacaklar. neyse bu adam iğneyi çıkardı çantadan ben yine bastım çığlığı tabii. hiç bir acı hissetmememe rağmen korkuyordum. kımıldayamıyorsun tabii. bacaklarımdan ve omuzlarımdan deli gibi tutuyorlar. ağlamak ile kalıyorsun ve elinden tek gelen şey, o kan manzarasını görmemek için verdikleri saçma sapan resme gömülmen oluyor..