kitabımdan bi kuple paylaşıyorum

Alice ile o gün tanıştım. Saat 22.23’te kaldığım otelin önüne gelmişti, biraz yorgun ve hafif sarhoştu. O kadar çok ağlamıştı ki balkondan daha fazla onu izlemeye, o halde bırakmaya gönlüm ve aklım razı olmadı. Başka kimsenin de bunu yapma isteği duymadığına da emindim. Üzerime beyaz t-shirt’ümü ve havanın soğuk olacağını düşündüğümden geçen yaz Prag’dan aldığım yeşil ceketimi geçirdim. Acele etmek istiyordum fakat karşısına da pasaklı otel halimle çıkmak istemedim. Hazırlandıktan hemen sonra otelin önüne attım kendimi, fakat geç kalmıştım. Birkaç kullanılmış peçete ve onlarla oynayan kedilerden başka hiçbir şey yoktu. Gece o kadar sessizdi ki arkamda biri olduğunu birkaç dakika sonra fark ettim. Bayan Pichard geceliği ile dışarı çıkmış, elini omzuma koyarak bu kadar gürültü yapmamam gerektiğini söyledi. Tam ona bütün bu olanların benle bir ilgisi olmadığını söylecek iken yanımdan ayrılmıştı. Bir süre kediler ile beklemeye karar verdim. Soğuktu. Ceketim olmasına rağmen üşümeye başladım. Artık gelmeyeceğine iyice inandıktan sonra, bütün sessizliği bozan, gecenin daha da soğumasına yol açan o ses duyuldu. Otelin artık bütün ışıkları yanmıştı.