çocukluk kahramanım burak abi ölmüş lan

1-2 yıl sonra bizim yolumuz istanbula düştü, tabi ben daha gitmeden babamın kafasını gibmeye başladığımdan burak abilere gideceğimiz kesinleşti. Evlerine gittiiğimiz o güne kadar 1-2 kere telefonda sesini duymuştum abimin, onun haricinde hiç görüşmedik, zaten görüşmemek daha iyi oluyordu, insan konuşunca falan daha çok özlüyo amk. Neyse, kapılarının zilini çaldım, kalbim küt küt atıyo, sınıfta sevdiğim kız bana vericem akşam dese bile böle olmam yani, kapıyı burak abi açtı, tabi geleceğimizi biliyormuş, o zamanlar 17-18 yaşında falandır heralde tam hatırlayamadım. Kucakladı falan, odasına geçtik. Sakalları çıkmış baya uzatmıştı.
-Abi sakal yakışmış
-Eyv genç adam, seninde çıkar zamanla
dedi. ikimizinde gözleri parlıyordu, sanki yıllar önce kaybettiğim bir duyguyu birdaha yaşıyordum resmen(not, ikimizde tek çocuğuz bu arada). O kadar süre konuşmayınca tam bir muhabbet kuramadık bi 15-20 dk boyunca sadece eskilerden bahsettik. Sonra burak abi 5+1 sisteminden( o zamanlar çok nadir 5+1, bilen bilir,2000lerin başı) metallica diye bir grubun şarkısını açtı. Daha önce maksimum teoman duman vs dinliyorduk beraber, bu metallica apayrıydı. bi 15-20 dk boyunca rastgele şarkı seçip açtık, baya iyiydi. Tabi ben sigara yakıyordum arka arkaya(burak abinin odası her zaman kilitlidir ve ailesi hiçbirşeyine karışmaz, özgür bölge gibi bir yer) burak abide yakıyor, gülüyor falan anlamsız yere. Sonra müziği kapatıp sağlam muhabbete giriştik, görüşmediğimiz süre boyunca ne varsa sığdırdık 2-3 saat içinde herşeyi konuştuk. Roller Coaster Tycoon 2 daha yeni çıkmıştı, 1 saat kadarda onu oynadık, herşey çok mükemmeldi.