hep hayal dünyamda yaşıyorum

arkadaşlarımla oturup sohbet ettiğim bir hayal aleminde yaşıyorum hep, hiç arkadaşım olmadığı için başta nadir kurduğum bu hayaller o kadar sıklaştı ki artık evden çıkasım bile gelmiyor. sadece arkama yaslanıp gözlerimi kapatıyorum, arkadaşlarımla şakalaştığımı filan hayal ediyorum, kız arkadaşım varmış arkadaş grubumuzla geziyoruz vesaire, gerçekten beni mutlu etmeye yetiyor ama gerçek hayata dönmek istemiyorum bu sefer de, çünkü hiç arkadaşı olmayan hiç umursanmayan biriyim (ya da ben öyle görüyorum kendimi) heralde benim bilmediğim görmediğim bir özelliğim var ki bu kadar yalnızım, yoksa insan fakültede son sınıf olana kadar birileriyle arkadaş olur değil mi?

herkesin bir grubu var klagib üniversite ortamı fakat ben hiçbirine hiçbir şeye ait değilim, kantinde oturayım diyorum oturacağım kimse yok, diğer kafeye gitsem kimse yok, hiçbir aktivite bir şey ifade etmiyor benim için, "arkadaş edin" olaylarına girmeyin 12 yaşında gibi "merhaba benim ismim mahmut tanışalım mı?" denecek bir durum yok. herkesin grubu belli, herkes halinden memnun.

ulan ne lüks arabalar, ne yatlar katlar istiyorum, yiyecek yemeğim var çok şükür. istediğim tek şey insan gibi yaşamak lan, sosyal çevre sahibi olmak, güzel kızlarla konuşmak, sevgili yapmak, arkadaşlarımla muhabbet etmek, maça gitmek. şu 23 yıllık ömrümde hiçbiri olmadı allah benim gibi adamın belasını versin :(