bütün insanları öldürecek silahım olsa

Keşke. Çok istiyorum bunu. En azından başlangıç olarak dünyanın en kalabalık şehirlerine ve ülkelerine bombalı saldırılar yapmayı, bu saldırılarda ölen insanların cesetlerini görmeyi, ölmeyenlerin yaşayacağı o muazzam korku ve dehşeti görmeyi gerçekten çok istiyorum.

Nefret ediyorum insanlardan, insanlıktan. Hiç ölmeyeceklermiş gibi yaşamalarından nefret ediyorum, yarına uyanacağından emin herkes, dertleri maddiyat olmuş insanların, dünyevi işlere kaptırır olmuş herkes kendini, o kadar çok kaptırmışlar ki ölmeyi unutmuşlar. Bana uyandığım her gün tuhaf gelirken, insanlar alışmış uyanmaya, yaşamaya. Bir tek ben mi benimseyemedim hayatı, nefes almayı, yaşamayı garipseyen bir tek ben miyim? Bir tek ben miyim ölmeyi bekleyen?

Gelecekle ilgili plan kurmalarından nefret ediyorum insanların, yaşayacaklarından eminmiş gibi bir haftalık, bir aylık, bir yıllık planlar yapıyorlar, sanki herşey kendi ellerindeymiş gibi.

insanlara bir ders verilmeli, çok ama çok büyük bir ders. Öyle bir ders olacak ki bu, insanlar ölmeyi değil yaşamayı unutacaklar. Her yeni güne korkuyla uyanacak herkes, kaosla, dehşetle uyanacak. Çok istiyorum bunu, insanların acı çektiğini görmeyi çok istiyorum, sevdiklerinin ölmesini, ölenlerin arkasından çaresizce ağlanılmasını görmek istiyorum. Bu dünyanın kimseye kalmayacağını görmeli herkes, kimse ama hiçkimse bırakın yarına uyanmayı, 1 saat sonra yaşayacağından emin olmamalı, ölüm sarmalı her yeri, sarmalı ki insanlar onunla yaşamayı öğrensin.

Bu fırsat geçecek elime, ben buna inanıyorum. Böyle büyük bir dehşeti yaşatamasam bile daha küçük korku yaşatabilirim, bu hiç zor değil. Plan hazır, lazım olan tek şey malzeme. O da hazır olduğunda seyreyle cümbüşü. Hepinizden nefret ediyorum. Ve bu nefret eyleme dönüştüğü zaman buna ben bile şaşıracağım.