anlatmam lazım beyler yetti artık

Sabah uyandığımda değişen dengelerim ve yer yer yükselen erkeklik onuruma yenik düşüp kızın suratına bakmıyordum.ve ben öyle yaptıkça onun daha çok ezildiğini görmek benim içimi acıtsada renk vermek istemiyordum. kurtulmalıydım.çok acı çekecektim ama kurtulmalıydm bütün bunlardan. Nefes alabilecektim..

Öğlen yola çıktık otobüsle geri dönüyorduk.ben bu sefer uyuyamadım hiç ama gözlerimide yol boyunca açmadım.ama her ne kadar yüzüne bakmıyor olsamda elimi bi an bile bırakmadı yol boyunca. üzüldüm durumuna..

Otobüs yolculugunun ardından soğuk bir şekilde görüşürüz deyip ayrıldım yanından..

aradan 2 gün geçti, evdekiler beni bu kadar neşeli gönderip moralsiz görünce dikkatlerini çekti.. ısrarla sordular .söylemedim ama anlatmam lazımdı
en yakın arkadaşımı aradım gece. oturduk bir yere başımdan geçen herşeyi anlattım

O zaman 25 senelik arkadaşımı hiç tanımadığımı anladım.. o arkadaşım oldukça gelenekçi despot bi tiptir. iyidir ama öyle bi yapısı var.ben oğlum en iyisini yapmışsın yaramaz diye teselli bulmayı beklerken aklımı hepten gibti bin.bir insanın böyle kaybedilmeyeceğini, bunun yazık ve yanlış olduğunu söyledi. birbirimizin fikirlerine çok değer veririz.

Şimdi içkiliyim ama söylediklerin kafama yattı dedim. eğer yarında bu iş kafama yatarsa arayacağım ve görüşmek istediğimi söyleceğim diye anlattım ve sabaha karşı eve döndüm