yıkılmış mahvolmuş depresyonda insanlar

beynimdeki virus tam olarak bu bee... deger...
ilkokul donemlerim tam olarak 'alpha' oldugum donemlerimdi diyebilirim. onemli olan bendim cunku...
liseye de ayni sekilde baslasam da zamanla cokusum basladi ve dibe vurdum.

gunumun ozeti: -kendimi tam anlamiyla en degersiz goruyorum ve kendimi sucluyorum. sonraki gun degisecegime inaniyorum... sonraki gunse kendimi suclarken buluyorum.

kafamda surekli catismalar var. sokakta gordugum her ama herkese ozeniyorum diyebilirim. hayallerim, kendimi baskasi olarak dusunmekten ibaret.
ve kimseye anlatamiyorum tabii.

en dipte gordugum adamlari bile tanrisallastirdim be...

bu aralar cok ama cok ozendigim adama bakiyorum da, nasil da ozguvenli duruyor... nasil da her girdigi ortami domine edip, liderligi eline aliyor...
nasil ozendigim bir diger adama, yaninda konusmaya cekindigim, yaninda gucsuz hissettigim adama yeri gelince posta koyabiliyor...
nasil da her an mutlu...
oysa tam olarak yillar once yaptigim seyleri yapiyor...

deger vermek egonun savunna mekanizmasina paralel gibi duruyor. aslinda ego olmasa hicbirimiz olmayiz ve beni giben tam olarak bu.

fight club izleyip tyler durden, tcma okuyup tcma gibi davranmaya calisiyorum... zit karakterler beynimi gibiyor...
aslinda onlar ya da bi baskasi gibi olmak istememin tek nedeni de bu...
kendimi pasif ve degersiz olarak gormem...
yemin olsun ki yillardan beri kafami giben sorunun tanimi olmus bu... aslinda sorunum o su degil, tam anlamiyla bu.
her turlu seyi yalayip yutmak ve eski gunlerime geri donmek istiyorum.