1. 16601.
    +3
    Yalnızlık tembelliktir aslında, yani en azından bendeki en büyük etkilerinden biri bu. Seni çağıracak, gel bir şeyler yapalım diyecek kimsen olmadığı için tembelleşirsin, uyuşuklaşırsın zamanla. Tek başıma da olsa çıkayım biraz hava alayım dediğin zamanlarda da dolmabahçe sahiline gidip tek başına boş boş boğaza bakmaktır, boğazın o güzel manzarasını paylaşacak biri bulamamaktır, diğer masalarda arkadaşlarıyla gülüp eğlenen insanlara imrenerek bakmaktır, tek başına yürümektir moda sahilinde, sahildeki kayalara anlatmaktır kendini, ağladığımı kimse görmesin diye yüzünü kapatmaktır.

    Sırf biraz mutlu olayım yalnızlığımı unutayım diye maçlara gidersin mesela, ama daha çok hatırlatır sana yalnızlığını, kalabalığın içinde tek başına olduğunu hissetmenin ne kadar taktan bişey olduğunu anlarsın, milletin arkadaşıyla, sevgilisiyle falan geldiğini görüp kafayı yeme noktasına gelmen işten değildir.

    Bencilliktir yalnızlık, paylaşma duygusunu kaybettirir insana. Hatta bi yerden sonra duygu muygu bırakmaz, paylaşamadığın herşey içinde birikir, sıkıntı olur, kasvet olur, boşluk olur.

    Arayıştır yalnızlık, bekleyiştir, hasrettir, biri gelse de kurtarsa beni demekle geçer günlerin, gelmez kimse, o zaman daha da yıkılırsın. Kimsenin seni umursamadığını, içinde bulunduğun durumu görmediğini bildiğin an mahvolursun.

    Velhasıl kelam yalnızlık zordur, tahmin edilenden çok daha zor. Mühim olan yalnızlığı unutmak değil onunla yaşamayı öğrenmektir.
    ···
   tümünü göster