olum ağlayacağım çok az kaldı

http://www.youtube.com/watch?v=GdcNCmh2XPI
belli bi süre esma sürekli bana baktı okulda. çıkışlarda biz arkadaşlarla okulun yakınındaki bi parkta kola çitlek yapardık. o da arkadaşlarını getirir sanki bizimle alakasızca oturuyorlarmıs gibi yapardı ötede. ama gözü hep bendeydi gizli gizli. biz kalkıncaya kadar onlarda otururdu orada.
bu çabaları beni şaşırtıyordu. o değil miydi beni üzen? gözlerimden yağmur gibi boşalmasını sağlayan gözyaşlarımın. şimdi neydi bu yaptıkları bu çırpınışları?
bu zaman içerisinde arkadaşlarımda benden gizleye gizleye ( he ben bilmiyom sanki dıbına kodum siayeycileri ) esma ile konusuyorlardı. hatta gülüyorlardı bazen. karşılıklı muhabbetti bu bildiğin. ama bir şey demedim. ne yani ben konusmuyorum diye onlarda öyle mi yapmak zorunda? bu ergen tavrı niye.
ama benim tavrım netti. dönmek yoktu. hayatımdan memnun sayılırdım. en azından geceleri sessiz sessiz ağlamıyordum artık.

mustafada yavas yavas sınıfta birileriyle muhabbet edebiliyordu. millet unutmustu gururunu falan.
ilerleyen zamanda artık eski mustafa olmustu. ama biraz daha dikkatliydi ve ders cıkarmıstı o olaydan.
kendine çeki düzen verdi sayılırdı. şaşarım ama ben bile selamlaşıyor arada espirilerine gülüyordum.

insan unutur. olacak olan önünde sonunda budur. kimse bir takım olaylara sinirlendiği için sonsuza kadar o kini taşımaz içinde.
kışın sonu bahar..