olum ağlayacağım çok az kaldı

bu takun içinden beni çekip çıkaran esmaydı. daha doğrusu onun benm için çırpınışları.
bi gün okula geldiğimde koridorda yürürken ani bir hareketle boş bi sınıfın içine kattı. ben noluyor falan derken o sustu bekledi sadece.
uzun uzun baktı bana sonrada sarılıp ağladı. ama öyle çığlık atarak hıçkırık atarak değil. sanki huzura kavusmus gibi sanki mutluymus gibi akıttı gözyaşlarını omzuma.
hiç bir şey yapamadım. kitlenip kaldım. ne yapıyor bu falan diye olayın şokuyla.
ağladı ağladı ağladı. sonra gözlerini sildi cıktı sınıftan.
bende gidip tuvalete işedim. çişim vardı.
cumaydı.o gün akşam içecektik. akşam bi otel odası ayarladık. doyasıya içtik. millet güldü eğlendi. sonra da herkes tek tek döktü derdini tasasını ortaya. beraber üzüldük. moral verdik birbirimize. sıra bana geldi. diyecek bir şey bulamadım. çünkü orada herkes gerçekten içini döker varsa derdini anlatır. üzülür belki ağlar. ben bir şey uydursam olmayan bir dert yaratsam rakıyı bulan insana küfür etmiş gibi olurdum. sustum. bir kaç dakika sonra ahmet muhammet mehmet birbirlerine baktılar sessizce sanki hadi diyorlardı birbirlerine.
sonra ahmet açtı konuyu.
kardeşim dedi. esma hakkında ne düşünüyorsun ?

durup dururken esmadan bahsetmek niye arkadaş ?

hiç bir şey dedim.

peki dedi.

diğeri atladı.

o kız seni hala seviyor sanırım.

gibimde değil isterse sevgisinden ölsün dedim.
hata yaptı. bedelini ödüyor dedim.

sen bilirsin ama bi düşün dedi.

sonra bi sessizlik oldu. sessizlik muhammetin bardakları tazelemesi ile konuda kapandı.