21 yaşındayım veeee

Hepiniz istisnasız hepiniz benden üstünsünüz.

Biliyorum bu anlattıklarıma birçoğunuz inanmayacak, dalgaya vuracaksınız. Tüm bunlara rağmen belki biraz rahatlarım umuduyla anlatacağım.

Umut; lanet huur çocuğu. Acıdan çok bu yoruyor insanı zaten.

Ben akciğer kanseri, mutsuz bir gencim. Hayatımda 'şu günümde çok iyiydi be' diyebileceğim bir günüm bile yok. Annem ve babam ben henüz 9

yaşındayken ayrıldılar. Beni de yurda verdiler vicdansızlar. Yurtta zor şartlarla büyüdüm. bu taktan anılarımı da anlatacağım. Yine uyuyamadım tüm bedenimi giben öksürük, nefes alma güçlüğü yine uyutmadı beni. Hastalığı geçtim, öncesinde de mutlu bir günüm olmadı hiç .

ilgisiz, sefil bir besleme gibi yaşadım bu hayatı. Zor güç internet olanağı yaptım kendime. Belki birileri ilgi gösterir, belki birileri beni sempatik bulur, cana yakın gelirim diye bir umutla girdim işte buraya. Burada da her zaman olduğu gibi yanıldım. Sevgiye, ilgiye aç ve bunlara muhtaç oldum hep.

Arkadaş çevremde hep itici buldu beni. Kanser olduktan sonra tabi acıma duyguları kabardı huur evlatlarının. Şimdi ilgi gösterir oldular.

Son sigaramı da yaktım.