15 sene önce başımdan geçen korkunçlu hikaye

Ulan aklı başında adam mezar kazıp içinden ceset çıkarır mıydı. 8aylık ceset. Otopsiyle paramparça edilmiş cesedi ne ben nede ufuk o ıssız köye zütüremezdik. Ahşap evler, hiçbir canlının olmadığı bir toprak... Köye girenin sağ salim çıkamadığı bir yer. insanların yaşamadığı hiçbir camiden ezan sesi gelmeyen bir yer. Buz gibi kış gününde çıplak yaşlı bir kadının sapsarı dişlerle gülümseyip el salladığı bir köy. Yıldızların ışıltısının olmadığı bir köy. Akşamları boş evlerde ışıklar yanıyordu. Mezarlığın derinliklerinden kahkahalar geliyordu. Bizimle gelen hoca bile akşam ezanına kalmadan gitmek istiyordu. Ağaçların gölgesine dahi girmek istemiyordu. Sabah ezanıyla kapanan kapılar akşam ezanıyla açılıyor. Onlar ; cinler heryerdeydi. Arkanda seni izliyor. Elinde yemek artıklarıyla uyuyanların ellerini yalıyorlar. Besmelesiz yattığında seninle yatıyor, yemek yediğinde aynı tabaktan yiyor. Uyurken uyanıkken seni izliyor. Şimdi. Odanda. Hemen arkanda. Kafanın hemen üstünde. Kabuslarına giriyor. Geceleri sırtına çıkıyorlar. Seni sıkıyorlar çatlayana kadar sıkıyorlar. içinden bütün duaları okuyorsun ama ne kafanı kaldırabiliyorsun ne hareket edebiliyorsun. Karabasan. Sırtında seni sıkan öldüresiye sıkan kemiklerini kıran varlık hep seni izliyor. Saldırmak için fırsat bekliyor. Onların arasına girmemi istiyordu benden. Elimde bir cesetle. Böyle bir kabusu yaşayamazdım.