yalnızlık değildir aslında insana acı

o kadar dibe batmışım ki hiç ışık ulaşmıyor ne de bir ses..
hayatım gün geçtikçe saçma sapan bi hal alıyor, işler kontrolümden çıktı, bayır aşağı yuvarlanıyorum...
tanrı alacak mı ki bizi cennetine yoksa loş ışıklar altında bekleyecek miyiz bir el uzanıp çeksin bizi diye umutları tüketerek her bir sigara nefesinde..
inanmak istiyorum hala, umut etmek istiyorum lakin dedim ya karanlık, ışık yok ses yok.
karanlıkta yüzleşiyorsun gerçekle okadar çok yüzleşiyorsun ki artık acıtmıyor seni ne yazık ki
ve hala göremiyorum çarpıpta yükselişe geçmek istediğim o sert acımasız vahşi dibini bu kuyunun
kurtulmak istiyorum arada ve kalbim ortaya çıkıyor. gerçek ve bir o kadar ürkek..
ama güneş çıkacak fiziki olarak yarın. ve ben yine takmak zorunda kalacağım o demirden maskeleri
kilitleyeceğim kalbimi derinlere kimse ulaşamasın görmesin incitmesin artık diye
inan yapabilsem hiç durmayacağım hazır açılmışken kalbim akıtacağım karanlığı benliğimin derinliklerinden ama ne yazık ki olmuyor..
istemezdim sizi kendi karanlığıma çekmek sanki kendimin ki yetmezmiş gibi.