götümü kim neden niçin

-Ah başım,ne oldu bana? Allahım nerdeyim böyle?
O an ayağa kalkmaya çalışmamla birlikte vücuduma saplanan o büyük acı…tüm vücudum sızlıyordu ama bir yerim daha vardı ki diğerlerine göre daha fazla sızlayan, zütüm…
Kendimi bulunduğum otobüsten dışarı attım ve ormanda şuursuzca koştum, koştum,koştum. daha fazla koşmaya mecalim yoktu ama koşmaya devam ettim. taaki ıssız orman yoluna varana kadar. karşıdan gelen aracın parlak far ışıkları gözüme gözüme girdi ve bu ışıklar gördüğüm son şeydi.
Uyandığımda kendimi yoğun bakım odasında buldum. başımda ki hemşire, koluma takılı olan seruma bir şeyler enjekte ediyordu. bana ne olduğunu sorduğumda ise sadece bayıldığımı ve iyi olduğumu söyledi.Bu sırada odanın koridora bakan penceresinin dışında doktorla konuşan annemi ve babamı gördüm. annem ağlıyor, babam ise besbelli ağlamamak için kendini zor tutuyordu.
sonrasında hemşire odadan çıkıp onların yanına gitti, sanırım kendime geldiğim haberini vermişti. annemin yüzüne o an bir gülümseme geldi ama babamın suratı hala asıktı. tamam ama kendime gelmiştim, babam neden suratını asmaya devam ediyordu? O an yaşananları hatırladım;otobüsü, ormanı,gelen arabayı ve zütümde ki sancıyı…durumu anlamak için alim olmaya gerek yoktu. Besbelli zütümden gibilmiştim ve babamın artık zütügibli oğluydum.
Sonrasında sinir krizi geçirmiş, kendime geldiğim zaman polise ifade vermiş,en sonunda hasteneden taburcu olup evime getirilmiştim.şu son yazdıklarım o kadar çabuk yaşanmıştı ki sanki bu yaşananlar benim başımdan geçmemişti.
taburcu olmamın ardından hastane bana bir süre rapor verdi,bu süre boyunca pgibolojik destek aldım, onun dışında hemen hemen hiç evden çıkmadım. aldığım pgibolojik destek de pek işime yaramadı aslında.bir seansta doktora sorduğum sizi zütünüzden gibseler ne yaparsınız sorusundan sonra aldığım ‘-muallak değilim çok şükür, başıma da böyle bir şey gelmez’ cevabı beni daha da fazla karamsarlığa sürükledi.
Polis ise olaydan sonra araştırmalara devam etmiş, otobüsün gerçek bir halk otobüsü olmadığını bulmuş ama olaya neden olan kimselere dair bir ipucu bulamamıştı. işin kötü yanı bir tane bile görgü şahidi yoktu.bu tarz bir olayı kimin neden yapcağına dair kimsenin bir fikri de yoktu. hiçbir şeyim çalınmamış, zütüm dışında vücuduma zarar verilmemişti. üstelik koca bir otobüs bu iş için feda edilmişti.
Tüm bu sıkıntılardan sonra normal hayatıma dönme vaktim gelmişti. yaşananları unutmak mümkün değildi ama en azından ailem ve bazı yakınlar dışında kimse bilmiyordu olanları.bu durumu bilenlerden birinin de karşı komşu Nurten teyzenin yavşak çocuğu tuğcan olması canımı sıkıyordu. tuğcan benim okulumda, aynı dönemden bir elemandı ama birkaç arkadaşı dışında sevilmeyen, benim de gıcık olduğum karaktersizin tekiydi.ama bu durum hassas bir durumdu ve tuğcan’ın yanlış bir harekette bulunacağını hiç sanmıyordum.