algılarımız yönlendiriliyor ve kahroluyorum

Ölü benim değilse mateme gerek yok, benim halkıma, benim mezhebimden olana işkence edilmiyorsa kafaya takmaya gerek yok. Ama işin ucu benimkilere değiyorsa dünya kulak vermeli çığlığıma. Benimkilere merhamet edilmeli... Mısır'da özgürlükçüler darbe mahkemesinde yargılanırken bir kısmımızın canı yandı, diğerinin gönlüne soğuk sular serpildi. Halep yıkılırken ses çıkarmadık ölenler bizim mezhepten değil diye. Yezidin dağında kalan çoluk çocuğun gözyaşları da çoğumuzun umurunda olmadı. Sakalı Şiilerce yolunan mollanın görüntüsünü şehvet kahkahaları atarak izleyen kadınlar gördüm ben. Suriye'de Şii kalmayacak hayali ile gülümseyen sakallılar da... Dün Türkmen ölüyor diye sevinen Kürtler, bugün Kürt ölüyor diye sevinen Türkler... Bizi arkadan bıçakladığı rivayet edilen Arap'a oh oldu diyenler... Şimdilerde Kobani için merhamet çağrısında bulunanlar... Herkesin acısı başka başka. Herkes ateş kendisine değince 'ah !' ediyor. Oysa ' Ennasu iyalullah !' derdi Arap bilgeler. 'insanlık tanrının ailesidir.' Hal böyle iken sormalıyız kendimize. Bizim Kobani'miz neresidir ?