ailemi terkederek başladı her şey

"Nereye oğlum?" Hasgibtir.. ses içime işledi resmen. Duygusala bağladım. Ağlıyor gibi oldum ki zor tuttum kendimi. Ağlasam anlardı. "Kalmam ben bu herifin yanında.. gidiyorum" -Nereye? "Bilmiyorum bakarım arkadaş falan. Uzun zaman da gelmem benden bu kadar anne kendine iyi bak" e tabi kolay bırakır mı.. ana yüreği bu. Benim de içim rahat değil. Uzunca konuştu kapıda o da. Neyse çıktım evden. Artık içimde bir rahatlık hissi vardı. Sınav stresi yok lan artık!!! Dershane yok !! Okul yok !! Baba yok ders yok.. ... anne yok... anne yok!? Bunu unutmam zaman alıcaktı tabi. Unutmak değil amk atlatmak. Nasil unuturum ben onu.. ama ne de olsa şu an öncelikli olan kendi hayatımdı. Bir an önce uzaklaşmalıyım ki buralardan. Karşılaşmiyim tanıdıklarla. 1 haftaya herkes haberdar olur çunkü durumdan.