karagül

ikimiz de acemi birer aşıktık o zamanlar
sen yollarda eski bir aşka ağlıyordun
bense kendimi usta sanıyordum bu işlerde
ve yağmur gibi akıp giden yıllardan
geriye ne kaldığını bilmiyordum seni tanıyana kadar
ama farkındaydım yine de
ne zaman seninle olsam
tanıdık bir kuş cıvıltısıyla uyanırdım her sabah
şimdiyse kırılgan mektuplar yazıyorum
hangi adrese göndereceğimi bile bilmeden
malumun olsun ben sende ülkemi sevdim
hüzün dolu yağmurlarla taşan boynu bükük nehirleri
ben sende yolları sevdim
dallarına hiçbir kuşun konmaya bile yanaşmadığı ağaçlarla kaplı yolları
ikimiz de acemi birer aşıktık aslında
ne yapacağımızı bilmeden serseri dolaşırdık yollarda

ben sende ülkemi sevdim
hüzün dolu yağmurları
mor kanatlı turnaları yar...

ben sende rüzgarı sevdim
alıp zütüren yılları
saklı kalan umutları yar...

ne yeminler bozdum
geceler büyürken sensiz
ne yeminler bozdum
yıllar geçerken sitemsiz
ne yeminler bozdum
tarifi bile imkansız
senin için ey karagül

ben sende yolları sevdim
yüreğinden gelip geçen
sevda yüklü katarları yar...

ben sende seni sevdim
avuçlarken yüzümü
yahut dokunurken sessiz yar...

(bkz: nurettin rençber)