şu fotoğraf hakkında 2 kelam etmek istiyorum

burada ajitasyon, melodram yapmak elinize ne geçiriyor, yani bu masum çocuk üzerinden prim yapıyorsunuz. fotoğrafı ilk gördüğümde üzüldüm, ikinci gördüğümde kahkaha attım, her şeyi böyle ajitasyon yaparak, duygusal konuşarak bi yere varamazsınız. trajedileri komediye dönüştürmeyi deneyin, şöyle düşünelim o çocuk burada dalga geçenleri gördüğünde nasıl üzülürse, ona acıyanları görünce daha da üzülür. hatta daha fazla üzülür. ayrıca konuştuğun kadar kötü durumda değil çocuk. 1.si bu fotoğraf anadoludan bir yerde çekilmiş,(istanbulda ise de çok fikirtepe gibi bi yer, alemdağ gibi, sultanbeylinin köy vari mahalleleri gibi) okul kantininden bunu anlarsın çok rahat. ayrıca çocuğun yüzüne bakınca mutlu o çocuk o anda. dediğin gibi ayakkabıları çok da eski değil. saçları muhtemelen dediğin gibi ya babası,ya abisi kesmiş ama bu sadece para olmadığı için değil. anadoluda veya parantez içinde yazdığım yerlerde genelde böyle olur,bir gelenek gibi düşün. yani bu sözlükte haksız yere o kadar kişilerle dalga geçiliyor ki(ki ben de geçiyorum, çünkü acılardan ağlayarak, üzülerek değil gülerek kurtulabilirsin, gerekirse kendine karşı bile acımasız olmalısın.) her neyse çok yazdım ama bunu cidden ajitasyona çevirmek ve üzerinden prim yapmak,o çocukla dalga geçmekten daha adice.