behzat ç hayalet

biz cok normal adamlar degiliz, sizin de cok normal oldugunuz soylenemez. dunyada herkes anormal sanki, belki de hepimiz normaliz. yanliş zamanda yanliş yerde. ya kusura bakma, insan eline kalem alinca degişik şeyler yazmak istiyo. ben pek anlamam bu işlerden. sana o kadar cok mektup yazmayi denedim ki. bi yerden sonra… yirttim. bu sefer üşeniyorum. herhalde sana gonderemeyecegim icin, ya daha dogrusu bira icerek yazdigim icin utandim herhalde. kimbilir orda hava nasi, kimbilir neleri ozledin. biraz salakca olacak ama burasi da cok taktan. sanki herkes katil yada herkes yalniz, burdan cok fazla farkimiz yok. aslinda var, biz daha geniş alanlarda yuruyup daha fazla goruşme hakkina sahibiz. en buyuk fark bu herhalde. beni burda ayakta tutan dostlarim, seni de umarim bişeyler ayakta tutuyodur. ama eminim benden daha fazla sevenin var. ben mucadele etmeyi senin kadar bilmiyorum, biz mucadele edenlerin peşindeyiz kimi zaman. ben senden hoşlandim, ben cok iyi vakit gecirdim seninle, cok guzelsin. sana hislerimi nedense hep en kotu cumlelerle anlatiyorum hep ya. ya gercekten sevmeyi bilmiorum ben, yada ne biliyim… bi tuhaf oluyorum. dişari ciktiginda bu mektubu sana vermek isterim ama biliyorum utanicam ve veremicem. olsun… sana yazmasaydim icimde kalirdi. sen icerde ben dişarda… siz icerde biz dişarda… ya oyle işte. yine yazamadim!