inci itiraf

üzülünce bir tak olmuyor.

anladım bunu. gerçekten üzülünce hiçbir tak olmuyor. hayatın uzamıyor, hastalığın geçmiyor, hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. o yüzden üzülmeye ara veriyorum bir müddet. hiçbir şey olmamış gibi, hiçbir şey yaşanmamış gibi, ölmeyecek gibi yaşamaya devam edeceğim. bu aklı güllük sahilindeki bir şarapçıdan aldım. kalan 8 ayı bari takma kafana dedi. bende öyle yapacağım.

dün gece yazdığım her şeyi okudum. düşüncelerimle ve duygularımla doldurduğum defterlerin her satırını okudum. sonra da yaktım. teker teker yaktım, kül oluşunu izledim. kendi kendilerine tükenmelerini izledim. kendimi gördüm yazdıklarımda ve yandıklarında. geçmiş silinmedi elbet. ama kalan kelebek ömrü için birazcık umut var. ama mecalim yok.

bir insan kendinde nasıl güç bulabilir? ne güçlendirir insanı? bir ruh desteksiz nasıl ayakta durabilir? bir kaç gün düşünmek lazım bunun için. ve ölmeden önce yapmam gerekenler listesinde kalan 127 maddeyi gerçekleştirmek.

hep bir mektup arkadaşı istemişimdir. ilk önce yitirdiklerime yazacağım, sonra kaybolanlara, sonra gidenlere belki en sonunda kendime bir mektup yazarım.

hayat sonlansa bile hayat devam ediyormuş.