küçük panikataklarımda bu başlığa geliyorum

bahsettiğim bu hatayı yapma gerekçem, eğer böyle bir şey mümkünse, yani hataların gerekçesi olabiliyorsa, ne istediğimi bilmememdir. isteyecek bir şey bulamamamdır. ben, hayatta bir şeyi gerçekten çok isteyip elde edemeyen, en çok yakınlık duyduğu şeyden uzak kalmış ve istediği gibi yakınlaşamayacağını bilen bir insanın, yaşamaya nasıl devam edebileceğini veya mutlu olabileceğini bilmiyorum. keşke böyle birini tanısaydım, ama gerçekten hislerinin benimki kadar samimi olduğundan emin olarak. bu şey gibi. sevdiğiniz biri varken istemediğiniz başka biriyle evlendirildiğinizi düşünün. hiçbir şey için geç değil, derler. bu büyük bir yalandır. yanlışları düzeltme yönünde hemen harekete geçmememiz, sistemin kendini yeniden üretmesine günlük rutinlerimizle küçük katkılarda bulunmamız için uydurulmuş kocaman bir safsata. siz istemediğiniz evliliği sürdürürken, çok sevdiğiniz ve olabilecek bütün güzel hayalleri onunla mümkün kıldığınız insanın öldüğünü düşünün mesela. mevcut evliliğinizi bir gün bitirebilirsiniz, muhtemelen bitirirsiniz. bu, sizi biraz rahatlatabilir de. ama artık sevilecek bir adam, tasavvurlarınızdaki geleceğin güzel anıları kalmamıştır. öyle, biraz eli boş beklersiniz. yani ben bekledim. çünkü insan, hemen harekete geçemiyor. büyük bi kırılma, aydınlanma ve kabullenme noktası bu. aydınlanma ve yeniden başlangıçların hemen sonrası, daima belirsiz olmuştur. elli yıl sonranın günleri o aydınlığı yaşayabilir, ama siz içinden yeni çıktığınız eski dönemin kalıntılarıyla baş etmek zorundasınızdır. şöyle anlatayım, yeni bir başlangıca adım atmış olabilirsiniz. ama karakteriniz ve duygularınız, eski döneme aittir. siz o eski dönemin insanısınızdır. yeni dönemi nasıl yaşayacağınızı bilemezsiniz, çünkü siz nasıl yaşanacağını eski dönemin öğrettikleri kadar bilirsiniz. zor, değil mi? bana öyle geliyor.