küçük panikataklarımda bu başlığa geliyorum

kendi kendime evin içinde yürümek yerine başka bir şeyler yapmaya karar verdim böyle zamanlarda. evin içinde o kadar çok yürürüm ki. oldukça amaçsızdır bu yürüyüşler. ortada somut bir neden yokken telaşa kapılırım, sanki aşık olmuşum gibi bir şeyleri düşünür, kurar dururum. fakat aşık değilimdir. düşündüklerimse genellikle gündelik aptalca şeylerdir. başkaları, sanmıyorum ki bunları hayatının merkezine koysun. oysa benim kalp atışlarımın temposunu bunlar belirler. hayal kurmayı ve büyük beklentilerden elleri boş çıkmayı bıraktığımdan beri, hayattaki bir şeylerin beni yeniden heyecanlandıramayacağını sanıyodum. daha ilginç bir şey oldu, her şeye yoğun duygular beslemeye başladım. yediğiniz bir tatlıdaki bütün aromaları ayrıştırabildiğinizi düşünün. işte ben, herhangi bir yerde, herhangi bir şeyler olurken ve bunların içinde yer alırken, onlara dair pek çok şey duyumsuyorum. sekreterle konuşurken içimden saçma maceralar yaşıyorum mesela. küçük selamlar benim için büyük alt metinli anlatılara dönüşüyo. bazı sonuçların çok başka şeylerin de farklı anlamlı sonuçları olduğuna inanıyorum. çok büyük bi kurgu dünyam, gittikçe küçülen gerçek yaşanmışlıklarım var. dünyanın fazla ufak olduğuna karar verdiğimden beri, içimde aşırı detaylı işlenmiş bir ahşap el işini andıran tuhaf, başka bir dünya büyüyor. bu dünyanın tehlikeli bir yer olmadığından emin değilim.