inci itiraf

yarın büyük gün.

o yüzden bugün kendime çok dikkat etmeliymişim. yediklerime, içtiklerime, yaptıklarıma ve hatta düşüncelerime çok dikkat etmeliymişim.

stres, sıkıntı, üzüntü hayatımda olmaması gereken şeylermiş. bunları hayatımdan çıkarmam lazımmış. bunları çıkarırsam ne anlamı kalır hayatın? hayat zıtlıklardan oluşmuyor mu? misal hayatımızda kötülüğü çıkarırsak iyiliğin bir anlamı kalır mı? iyiliğin varlığının devam etmesi için kötülüğün olması şart. o yüzden filmlerdeki kötü karakterleri çok severim. neyse.. demem o ki hayatımdan üzüntüyü, sıkıntıyı, stresi çıkarırsam mutluluğun, rahatlığın bir anlamı kalmaz. kaldı ki şu aralar hayatım negatiflikten ibaret.

üzülmemek, sıkıntıya karamsarlığa düşmemek için geçmişi ardımda bırakmalıyım. geçmişi, yaşantımı, yaşadıklarımı, tanıdıklarımı, öğrendiğim ve tattığım tüm duyguları ardımda bırakmalıyım, silmeli imişim. o zaman yaşayacaklarımın bir anlamı kalır mı bilmiyorum. ki zaten büyük ihtimalle 6-8 aylık bir zaman dilimi var önümde. geçmişi silip geleceğe yeni doğmuş gibi, tecrübesiz bir şekilde yaklaşmak, tüm duyguları en baştan tatmak, en baştan sevip en baştan üzülmek ne kadar doğru olur? yoksa her şeyi bilerek ve bu şekilde hareket ederek, temkinli bir şekilde yaşamak mı daha doğru?

bilmiyorum. anlamıyorum. anlatamıyorum.

"beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum, ben van gogh'un resmi değilim, öldükten sonra beni müzeye koyamazsınız, beni tanımalısınız."

çok yaşa hikmet benol !