Balgatta masabaşı kebap var bilenleriniz vardır belki orada buluşmak için sözleştik. Arabamı valeye bırakıp içeri girdiğimde henüz hiçbiri gelmemişti. Masaya geçip oturdum aklım hala nalandaydı. “nasıl oldun” diye mesaj attım.

N: “iyiyim canm ama hala halsizim”

Canm yazmış cümlenin arasında nalan biz bişey değiliz ne canım ya ne canım.

B: “yemek yedin mi”

N: “yok daha yemedim, hazırlıycak halimde yok zaten”

B: “kapı numaran neydi”

N: “napıcan kapıya mı geliyosun”

B: “soruma cevap alıyım”

N: “21”

Evimin yakınında ev yemekleri yapan biyer vardı sürekli yemek yediğim. Orayı aradım ücretini sonra veririm zütürdüğünüz adresten almayın diyerek adresi verip bişeyler söyledim.

B: “tamamdır birazdan yemeğin gelir”

N: “aaa ben de şimdi yapcaktım bişeyler”

B: “yapma işte ben söyledim yemeğii yat dinlen sen bakalım beğencekmisin”

N: “sana da çok yük oluyorum ben ya”

B: “takma bunlara iyi ol”

Ben mesajlaşırken birinin masanın önünde dikildiğini farkettim. Kafamı kaldırdığımda fahri abiyi gördüm öylece izliyodu beni.

B: oo abi geldin ne ses vermiyosun

F: olum kimle mesajlaşıyosun böyle dalgın dalgın

B: yok be abi hoş geldin buyur

Bizim çocuklar gelene kadar fahri abiyle ordan burdan sohbet ettik. Yavaş yavaş dökülüyolardı. Standart bi ankara havası vardı masada takım elbiseli 5 adam. Bu manzarayı başka şehirde görenler bunlar kimdir nedir diye inceden bi saygı duyarlar takım elbiseye. Ama ankarada bu kot pantolon kadar normal bi durum.