inci itiraf

"Ve yalnızlık kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde, kelimeler yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu.. yalnız kelimeler dindirdi acıyı ve kelimeler insanın aklına geldikçe yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu."

ve işte o zaman uzun zaman sonra ağladım. hastane odasında gece karanlığında. sokak lambasının aydınlattığı karşı bloğun beyaz duvarına bakarak ağladım. neden ağladım bilmiyorum ama ağladım. zihnim bomboşken, aklımda hiçbir düşünce yokken ağladım. bomboş bir akılla, bomboş gözlerle, bir damla gözyaşı dökmeden ağladım. hıçkıra hıçkıra değil sessizce ağladım. sonra biraz durdum derin bir nefes aldım ve "neyse" dedim.

o "neyse" kelimesinde bir çok olay, 1001 anlam saklı. o olaylardan ve anlamlardan sadece benim haberim var. çünkü anlatacak ya da konuşacak kimse olmadı. milyarlarca insanın yaşadığı dünyanın milyonluk bir ülkesinin binlik bir kesimde konuşacak birinin olmaması ironik.

hastanede geçen 4 ay 15 gün konuşacak kimse bulamadım. ve şimdi dışarıda geçirebileceğim 6 ile 8 ay arası bir süre var. hastanede geçen 84 sayfaya sığan günlerin en fazla iki katı zaman. ve yine kimse yok.

mekan ve zaman değişir ama senaryo değişmez.