yaşamdan bıktım amına koyayım

şu gibtiğimin dünyasında intihar etmek bile başlı başına bir acı abi. intihar ederken ya biri kurtarırsa beni, ya sakat kalırsam, ya çok fazla acı çekersem. hadi diyelim ettin intihar, peki seni dünya'daki her şeyden çok seven, sana karşılık bir sevgi besleyen ailen ne olacak? sen sanıyor musun ki senin intihar etmen her şeyin sonu? değil moruk, değil. sen öldüğünde dünya'daki 7 milyar insan yaşamaya devam edecek ve buna annen, baban kardeşin/kardeşlerin de dahil. bu sefer seni seven o insanlar senin ölmene üzülecekler.

bakın beyler, benim dayım 2003 yılında kendini tavana asarak intihar etti. annem, anneannem, diğer dayılarım hala atamadılar o şoku üzerilerinden. dayımın her ölüm yıldönümünde annem hüngür hüngür ağlar. anneannem keza aynı şekilde. sık sık dayımın ne kadar iyi bir insan olduğunu anlatırlar. biliyorum lan, biliyorum. 2002 yılında dünya kupası vardı. o yıl dayım bana üzerinde 2002 world cup yazan futbol toplarından almıştı. benim oynadığım ilk sert futbol topuydu lan o. o zaman ki bütün toplarım plastiktendi. vurdun mu havaya uçardı. bakkal topu lan bildiğin. bunun üzerine o top var ya, meybuz yedikten sonra yenilen magnum keyfi vermişti bana. sınıf atlamıştım resmen. her neyse, o topu ben ne yaptım ne ettim patlattım moruk. topun patlağını annem dayıma şakayla karışık söylemiş. ne yaptı biliyor musun dayım? gitti o topun aynısından aldı geldi. yine, hediye etmişti bana o topu. karşılıksız. severdim dayımı. böyle bir adamdı lan işte. gibim gibim ünlü cenazelerindeki yapmacık ağlamalara, boyun bükmelere benzemez. harbi adamdı dayım, arkasından ağlanılacak bir adamdı.

peki soruyorum lan, diyelim ben intihar ettim. annem, babam, abim nasıl üzülürler lan? nasıl kahrolurlar?