yaşamdan bıktım amına koyayım

abi ben çocukluğumu çok özledim lan. her yaz dedemlerin yazlığına giderdik ailecek. ben bütün gün denize girer, bigiblete binerdim. bütün bölgeyi gezerdim bigibletimle. terlediğim zaman toprak yola park ederdim bigibletimi, emmi gibi çömelirdim izlerdim ufku. yaşam çok güzeldi lan. düşünmezdim hiç bir şeyi. hatta bizim sokakta bulgar göçmeni bir aile vardı. o ailenin bir kızı vardı. adı cansu. aşıktım lan ben o kıza. kız hande yener falan dinleyen klagib türk kızıydı. bazı günler onu dışarıda görürdüm, yanına giderdim hemen. o sokağın çocukları oyunlar oynardık. 2000'lerin başları abi. güzeldi be. şimdi bu yazı düşünüyorum da, neredeyse evden çıkmadım lan. yaşam masumiyetini kaybetti benim için. buddha gibi fakirleri gördüm, açları, hastaları, sakatları, hayatı mahvolmuş insanları. düzeltmeye çalıştım her şeyi. kah sosyalist oldum, kah vegan oldum, kah engelli hakları savunucusu. ama artık baş edemiyorum abi. düzeltemiyorum ben hayatı. hayatın genleri bozuk. hani sakızı çiğnersin çiğnersin sonra konuşurken falan ağzından kayar düşer ya. sonra yere düşen sakızı tekrar atamazsın ağzına, her tarafı kıl, tüy, pislik olur. hayatta o be beyler. hayat yere düşen o sakız. temizlenemiyor, arındırılamıyor, onarılamıyor. ağzına alamıyorsun o sakızı.