yıkılmış mahvolmuş depresyonda insanlar

bir sürü şey anlattım size
bunları okuyup, iyice düşünün üzerinde
"hayatıma bu olayların nasıl etkileri var?" diye düşünün
"beni nelere şartladılar?"
"nelerden anlamsızca korkuyorum?"
"kendimle ilgili nelerin kötü olduğuna inanıyorum?"
anlatacağım şeyleri düşünüyorum da daha henüz hiçbir şey anlatmadım.
girizgahın girizgahı bunlar.
ama güzel bir başlangıç oldu.
kendinize iyi bakın beyler.
görüşmek üzere

birkaç tane buldum reyiz;

küçükken arkadaşlar playstationa giderken, maçlara giderken ailem beni uzaklara yollamazdı. hâlâ korkarım tanımadığım yollardan.

annen bi kere küçükken dövmüştü ve kendimi korumak için ellerimi basima alip egilmistim.
gecen sene de biriyle kavgalik duruma geldik... tamamen istemsiz yumruk attim. sasirip, atak yapmaya basladiginda ne oldu biliyor musun reyiz? ellerimi basima alip egildim. linc edilene kadar dayak yedim tabii... aileme de anlatamadim...

cok iyi Futbol oynamama ragmen maclarda hata yapmaktan ve sonucunda kizilmasdan cok korkarim. risk almam. off...

iyi basket oynayamayacagimi dusunurdum...
ayni konumda oldugum adam streetball yarismalarina gidecek duzeye geldi ama ben hala ayni...

bunu da gecenlerde hatirladim; ilkokulda annem burnumun buyudugunu soylemisti(resimlere bakiyorum bebek burnu gibi guzel oysa)... hala insanlarin burnuma bakmasindan rahatsiz olurum.

yakigibli oldugum soylense bile hep aksini dusunurum.

egik otururum... arkalarda otururum... kusurlar...

sesime berbat derlerdi ilkokulda... simdi daha da kotu...

cok kucukken 'ben evlenmem' falan derdim. utanirdim iste... henuz bi sevgilim bile olmadi...

uzar gider daha da...