arabalara binecekken nalan'ın kararsız kaldığını görünce "nalan hanım sizde benim arabayla gelin isterseniz" dedim tepki vermeden nalanla birlikte 3 kişi arabama bindik ve aşağı yukarı aynı sürede gideceğimiz yere geldik. nalan'ın taktiği tutuyodu sanki üzerimde. taktik olduğunu bile bile belki de içine çekiyodu beni. belkide kovalamak her insanın olduğu gibi benimde hoşuma gitmeye başlamıştı.

masaya oturduğumuzda herkes derin bi sessizlik içindeydi. kimse birbiriyle konuşmuyodu. e ofiste bu kadar ketum olursan adamlar da senden çekinir be olum. masanın liseli dikkat çeken tipi olma rolü benimdi sanırım artık.

- siz hep böyle suskun musunuz yoksa ben varım diye mi bu sessizlik?

ortaya sorduğum soruya cevap vermeye bile çekiniyolardı nerdeyse. nihayet içlerinden biri konuşmaya karar vermişti.

x: çekinmiyoruz dersek yalan olur normalde pek böyle değiliz

- rahat olun arkadaşlar işte değiliz. mesai dışında ast üst olmaz profesyonel çalışıyoruz

böyle bi girizgahtan sonra masada yavaş yavaş canlanmalar başlamıştı. çekingen konuşmalar bi süre sonra samimi bi sohbete bırakmıştı kendini. kalabalık olduğumuzdan grup grup sohbetler devam ediyodu. dedikodu yapanlar çocuğunu anlatanlar hala iş konuşanlar...

her ne kadar sohbette dikkat çekmeye çalışan liseli modunda ama ağırlığı da korumaya çalışan bi çizgi izlesemde gözüm sürekli nalan'a kayıyodu offf o mavi gözlerin yok mu kayboluyorum nalan...