olum ağlayacağım çok az kaldı

o teşekkür belgemi atmamıstım beyler. içinde bir kaç cümle yazan ufak bir kagıtla birlikte. esmaya ulastıracaktım.
okulların acılmasına 1 hafta kala teşekkürde ismimin yazdıgı yeri kestim. benden istediğin, sana verebileceklerim arasında ufacık kalan bir şey. bu başarı benim değil.
bu belgeyi almamı benden cok isteyen senin. diye kagıda yazıp o kagıdıda iğne ile teşekkür belgesine iliştirmiştim.
gece sporumu yaptım saat 5 gibi bir şeydi. esmanın evinin önüne geldim. etrafa baktım. kimsecikler yok. o da apartmanda oturuyordu. ama küçük bi bahce vardı
apartmanlarının arkasında. oraya esma bir çicek dikmişti. adını ucan pempe koymustu. sürekli onun önünde kahve çay içerdi.
belgeyi o çiceğin yanına koydum. o bahceyi gören bi apartman vardı karsıda. içine 1 defa bile girmediğim. oraya girdim kapısı acıktı aprtmanın.. kapı zaten eski bir şey
açsan açılmaz kapatsan kapatılmaz.
gizlice çatısına cıktım. çatı eski bi çatıydı. şöyle üçgen tipte. hani böyle eğilerek içinde gezebileceğiniz uclarına pek gidemeyeceğiniz üstü kiremit dolu.
aşırı yavas ve sessizlik içinde kiremitlerin 4 ünü cıkardım. ve tepeye cıktım. inanmazsınız belki ama. sabah 9 a kadar o çatıda bekledim. ölüm tehlikesi % 200
sırf esmayı görebilmek için. acaba bıraktıgım şeyi fark edebilecek mi diye. http://www.youtube.com/watch?v=pknp4J0zzpc
edit: imla