durduk yere uc yil cinlerle yasadim

sabah çatal kaşık seslerine uyandım. gittim mutfağa, kahvaltı yapıyor herkes. misafirler özel ya... böreğinden tut, sucuklu yumurtasına... balına, reçeline, yöresel yemeklerine... dolu dolu bir kahvaltı sofrası... maceracı gelse bitiremez, öyle bir sofra...

ama dün akşamki kadar güler yüzlü değildi hiç kimse. gece yaşanan tatsızlığın endişesi okunuyordu insanların yüzünde. serap, ben gelince başını öne eğdi, telefonunu kurcalamaya başladı. benden utandığı çok açıktı. kendimi suçlu hissettim.

bu arada annem bana sandalye ayarlamaya çalışıyor, ablam da önce elini yüzünü yıka pislik diye azarlıyor falan... bende gene atar koydum, yemicem yemek falan yea diyerek sigara içmeye balkona çıktım.

ben içeride tv izlerken, serap yemeğini bitirmiş, odaya geldi, karşı kanepeye oturdu. aslında akrabayız ama ikimizde birbirimizin karakterini bilmiyoruz, o yüzden ikimizde konuşacak gibi değiliz. ama, o misafir olduğu için, hoşnutluğu açısından yani... önce ben attım lafı.

dün geceki olay için özür diledim falan... neyden özür diliyorsam dıbına koyim. işte, her insanın başına gelebilir, bana da oluyor arada, ama kimseye söylemedim falan (bi tak olduğu yok). kızın üzerindeki çekingenliği almaya çalışıyorum. zaten yaşıt olduğumuz için çok geçmeden okul, üniversite hakkında konuşmaya başladık. taşaklı bir yer kazanmış ama hastalığı yüzünden yollamamışlar bunu. konuşurken çok normal... espri yapan, cana yakın, samimi bir kız ama işte... ah işte...

biraz sonra komple herkes bizim olduğumuz odaya doluştu. karı sesi kafamı gibtiğinden hadi ben arkadaşlarla buluşucam deyip kaçmayı denedim ama, annem yakaladı, dün akşam gittin, kız sıkıldı evde dedi. ee nabayım dıbına koyim? diyecektim ki, lafı ağzıma tıktı annem, ''hadi serap'ı da al, gezdir biraz'' dedi.

tamam dedim.