insanlığın sonuna tanıklık ettim

ulus'a çok yaklaşmıştık ki yolda bir kadın ve çocuğa rastgeldik.yol kenarında bekliyorlardı, onları almamız için yalvarıyordu kadın resmen. çevrede hiç insan yoktu. sadece terkedilmiş arabalar ve binalar. etrafın güvenli olduğunu düşündüğümüz için onları almak istemedik fakat arka sokaklarda yavaş yavaş kalabalıklaşan ölüleri görünce birkaç metre ötelerinde durduk, aldık ikisini de.kadın arabaya biner binmez bize dua etmeye başladı. hayatları kurtulduğu için seviniyordu. hemen gitti arka tarafa oturdu oğluyla. fakat oğlunda bir gariplik vardı. sanki cansız gibiydi çocuk."nesi var çocuğun?"diye sordum."hiç hiç o öyledir zaten"falan diye geçiştirdi.ben tabi şüphelendim, kadına;"çocuğu ısırdılar mı?"diye sordum.
direk reddetti. fakat ben anladım çocuk iyi değildi. sonra ata ısrar etmeye başladı;"bi bakalım çocuğa yarası beresi varmı"dedi, diretti baya. bikaç dakka sonra kendimi çocuğu incelemek için annesiyle kavga ederken buldum. bağırış çağırış derken ahmet abi de olaya dahil oldu."noluyo lan orda?"diye bağırdı arkasını dönüp.ona doğru döndüm olanları anlatmak için ve ahmet abinin yola bakmıyor olduğunu, aynı anda yan sokaktan bir askeri kamyonun çıktığını gördüm."dikkat eett"diye bağırdığımı hatırlıyorum. sonra ani bir frenle hepimiz öne fırladık. kafamı direklerden birine vurmuştum galiba. gerisini hatırlayamıyorum...

edit:evet panpalar bununla birlikte gecenin son part'ını da atmış oldum. hikayeme tüm hızımla devam etmek istiyorum da sizlerden gelen ilginin biraz sönük kaldığını düşünüyorum. biraz ilgi çekmek adına başlığı 10 kez up'layacam. gelin,okuyun, rezervelerinizi alın. pişman olmayacaksınız.