insanlığın sonuna tanıklık ettim

günün ağarmasına bikaç saat kalmıştı. ikimiz de biraz uyuyalım güneş doğsun çıkarız diye düşündük, odalara çekildik.ben bi yarım saat kadar birilerine ulaşmaya çalıştım. fakat ne telefon sinyali var ne internet var. bastım küfrü, telefonu bi kenara attım. içimdeki korkudan uyuyamıyordum.bir saat tavana baktım, düşündüm naparız ne ederiz diye. sonra da uyuya kalmışım.
gözlerimi bi açtım, hasta bi adam var karşımda. gözleri kıpkırmızı, teni buz gibi görünüyor. ağzı yüzü heryeri kan huur çocuğunun. sağ kolu yok, kökünden kopmuş. topallayarak yanıma yaklaştı ve ağzını açtı. ağzı iğrenç kokuyor, leş gibi. sonra ondan geldiğine emin olduğum bi ses duydum. itfaiye arabası sirenine benziyordu.ses inceldikçe ağzını hafif kapatıyor, kalınlaştıkça açıyordu. sesin ondan geldiği belliydi.bi anda sol eliyle omzumu dürtmeye başladı. sonra çıkardığı ses aniden yükseldi, birden yüzüme dokundu, irkildim.adımı söyleyerek bağırmaya başladı;"can","can",caaaaan"...
aniden uyandım. karşımdaki ata'ydı."kalk kalk gitmemiz lazım hemen"dedi, odadan koşarak çıktı.ata odadan ayrılırken siren seslerini farkettim. yataktan kalkıp pencereye doğru yürüdüm. perdeyi aralamamla yaşadığım dünya'nın sonsuza kadar değiştiğini anlamam bir oldu...