sevgilim yüzünden gururum kalmadı yardım

kendisine alenen ilgi gösteren kişileri de "ben kimseyi kıramıyorum." bahanesine sığınarak başından savamıyor. ben de ister istemez sinirli bir yapıya geçiyorum. bu kızı kırıyor beni de üzüyor. ama aynaya baktığımda hayatta en çok istediği, en sevdiği şeye 13 aydır bir türlü sahip olamayan yetersiz birini görüyorum. ben sanki onun hayatında bir eşya gibiyim. varlığımdan memnunsa da gideceğime üzülmez gibi. onu o kadar seviyorum ki beni azarladığı zaman bile ( ki bana bağırdığı zamanlar oluyor, özellikle kendisi suçluyken) ayrılacak diye korkuyorum. sonra da gelip "seni seviyorum." diyebiliyor. o zaman dünyalar bir dahaki probleme kadar benim oluyor.

bir insanın ne gidecek kadar iyi, ne de kalacak kadar kötü olması ne kötü şey. ona kendimi her anlatmaya çalıştığımda "o kadar kötüysem ayrılsana ne bekliyorsun." diyor. o bugüne kadar çok sevgili bırakmış ya da kaybetmiş. ama ben onun kadar sevdiğim bir şeyi hiç kaybetmedim ve korkuyorum.

bazen üstüme bir ürperti geliyor. hiçbir şey düşünemez oluyorum. lütfen bana yardım edin, nedir bu halin çaresi?