ne kadar boktan bi dunya

cenazeler. binlerce ağlayan varlik. anneler,babalar, insanlar.herkes üzgün ve herkesin başı önde. sohbet edenler, ölen kişinin ne kadar iyi birisi oldugundan bahsederler. eğer ölen kişi hasta ise onun şanslı olduğunu ve kurtulduğunu söyler insanlar. tanrı aşkına,bu kadar insan neden ağlıyor ? ölüm için mi ? anne ve babasını yada kardeşlerini anlayabilirsiniz ama onu tanıyanların aglamasini anlamiyorum. arkadaşlarım ve akrabalarımı öldü ama ağlamadim. üzüldüm ama gözyaşı dökmedim. cenazenin olduğu eve girip herkesin,o odada ki ve bu dünyada ki herkesin birgün öleceğini ve cesedinin iğrenç sürüngenler tarafından kemirilecegini bağırmak istiyorum.ama bunu yapmayacağım çünkü yaparsam saygısız olarak nitelenen birisi olacağım kesin. bunlar gerçek ve insanlar gerçeklerin yüzünü görmekten kaçıyor. insanların kalbine ve yüzlerine kutsallik biçiyorlar sonra da çürümeye başladığın da ağlıyorlar. bunların hepsi sacmaliktan ibaret. benim cenazemi düşünüyorum. kalabalık olur muydu acaba ? binlerce insan yağmurun altında siyah şemsiyelerileri ile beklermiydi acaba ? peki,ben bunu umursar miydim ? peki siz, sizler umursar miydiniz? eğer şansım varsa cesedimi bulamazlar ve saçma cenaze törenlerine gerek kalmaz.