atatürk ekber ulan

bizsiz gidiyor

fecre benzettiği bayrakla kefenlenmiş ata,
çıktı bir kor gibi mermer kapısından sarayın.
gönlümüz, bayrağı öğrendiği günden beri ta
duymamıştır bu kadar hüznünü yıldızla ayın!

gidiyor, gizleyerek sır gibi bizden sesini,
çıkıyor, ilk olarak bir yola başbuğ bizsiz.
biz, ki dünyada, bırakmazdık onun gölgesini,
bu ne hicranlı seferdir ki beraber değiliz.

yürüyor, kalbimizin durduğu bir yolda değil,
kanlı bir gözyaşı nehrinde muazzam tabutun.
ey ilâhın yüce davetlisi, göklerden eğil,
göreceksin, duruyor kalbimiz üstünde putun!

sen ki gayya’ya düşen on yedi milyon türk’ün
dehşetinden sararırken yüzü yaprak yaprak,
onu bir hızla çevirmiştin ölümden daha dün:
tunç elin, yalçın iradenle kolundan tutarak.

ve bugün on yedi milyon geliyor bir yere de,
ebedî yolculuğundan seni döndürmek için
-onu yoktan var eden sendeki derman nerede?
gücü ancak yetiyor kabrine yüz sürmek için