çocukluğunuz nasıl geçti anlatın lan

şuan yaşım 20 ve ben asosyalim azıcıkta sosyofobi var bende aileme derdimi açtığımda öyle şeymi olur sen gayette sohbet edersin

asosyal felan değilsin çık gez öyle dertmi olur deyip anlamıyorlar çocukluğuma gelirsek anne baba tarafından hep sevgi şevkat gördüm

ama rezil bi çocukluğum var annem babam işçiydi ben daha beşikteyken çalışmak zorundaydılar evimiz delme çatma mahalle arasında

küçük bi evdi kira tabiki ben hep yalnızdım annem babamı günde belkide anca 2-3 saat görebiliyordum vardiyalı çalıştıklarından ikisini

birarada

görme imkanım yoktu çocukluğum bakıcı ellerinde geçti fakirdik paramız yoktu annem ne bulursa onu giydirirdi çeşit çeşit oyuncaklarım

vardı tek eğlencem onlardı zaten annem babam istediğimi alamazlardı evden eve taşındık sürekli savruldum yalnızlığım taaa liseye kadar

devam etti annem babam yine çalışıyordu , lisede iyi arkadaşlıklar kurdum 2 tane yakın dostum vardı 2012 yazından birçok şeyler

yaptık en son oda bana kazık attı onlada kopardım ipleri diğer dostum saolsun hala arar görüşemiyoruz ama olsun yani birara yalnızlığı

aştım ama sonunda yine yalnız kaldım ama bu benim elimde olan bişe değil bebeklikten bu yana hep yalnızdım hala yalnızım hiç sevgilim

olmadı birtane kardeşim var oda yalnızlığımı paylaşmıyor kafası sürekli dışarıda gibi, demiyorki bu abiminde dertleri vardır bikerede

ben dinleyim bu adamı , ben senin ne sorunun olduğunu biliyorum deyip konuşmuyor kapatıyor konuyu keşke bi ablam olsaydı ne destek

olurdu bana birlikte sırtlardık tüm dertleri ama demekki kaderimde yalnızlık var bilmiyorum nolucak.