zombi hikayesi anlatıyorum toplanın beyler

part 69
_____________________________________________
beni bağladıktan sonra arabaya geçtik. yaklaşık 10 dakika sonra ateşim dahada çıkmıştı. dayanamıyordum artık.bu virüs sanki beni kemiriyodu.

+semih ne kadar kaldı ?
-yaklaşık 20 dakika. dayanman lazım
+dayanamıyorum olum
-dayanmam lazım aşkım doğacak çocuğumuz için
+ne?!
-biliyorum daha önce söylemem gerekirdi
+hay şansımı gibeyim be
-dayan aşkım dayan
-dayan kürşat dayan lan
-(özge) sabret abi bizim için.bak bende teyze olucam sabret
+keşke dayanabilsem ateşim çok fena alnım yanıyo sanki

bu lafımdan sonra etrafı bi sessizlik kaplamıştı.ve 5 dakika sonra gözlerim usul usul kapandı...
_____________________________________________
10 saniye öncesi ndıbına hiç bi şey hatırlamıyodum. açtım ve ete ihtiyacım vardı düşünebiliyodum etraftakileri seziyodum ama beni ben değil virüs yönetiyodu. hırıldamaya başlamış donuk gözlerle fundaya bakıyodum içimdeki şey onu parçalamamı emrediyodu fakat hareket edemiyodum. funda çoktan ağlamaya başlamıştı.bu halde gören semih arabayı kenara çekip be beni dışarı çıkarttı. diğerleride indiler ve zor bir karar vermeleri gerekiyodu. batu ve semihte ağlamaya başlamıştı.

+(batu) kürşaaaat!
-(semih) başaramadık ulan
+(batu) semih napıcaz lan ?
-(semih) bi fikrim yok dayanamadı işte kardeşimiz
-(emrah) onu bu acıdan kurtarmamız lazım
+(yavuz) ne diyosun lan sen ?
-(emrah)...

ulan diyorum emrah ulan diyorum bi zombi olmasam ananı gibicem işte dıbına koduğum evladı beni öldürtecek bi elim ayağım tutsa mermi manyağı yapıcam huur çocuğunu ama olsun yavuz bu yaşına rağmen ağzının payını verdi.

+(batu) bu iş burda bitmez, bitmemeli madem tedavi var o zaman o da gelicek...

batu ve semih beni bagaja koydular. bense hala hırıldayıp et ve kan istiyodum. yola çıktık bagajdan funda semih ve özgenin hıçkırıklarını duyabiliyodum...
_____________________________________________