bir hikayem var beyler

servise bindik, o yurduna bense evime gidiyordum. benim en büyük motivasyon kaynağım o sırada, evimin onun kaldığı kız öğrenci yurdunun hemen arkasında olmasıydı. aynı yerde inecektik yani. inerken yine valizlerine yardım ediyordum ama artık ellerimde hafiften bi nasır başvermişti. sağ kolum tutmaz olmuştu. yurduna bıraktım kızı, telefonunu isteyecektim unuttum, daha doğrusu reddeder, rezil olurum diye zütüm yemedi. istemedim. ama adını ve babasını tanıdığım için soyadını da biliyordum. bi de okuduğu bölümü. onu yurduna uğurladım. evime gittim. valizi yerleştirdim vs..
sonraları olan sevgilimden de ayrıldım sırf duygu için, ama duygudan da haber alamıyordum, o bölümde okuyan arkadaşıma sordum, yavşak asosyal bi adam çıktı. tanımıyorum abi dedi. özellile de kızları hiç bilmem dedi. hayatım iyice tak halini alıyordu. uzakta da olsa bi sevgilim vardı benimle ilgilenen ama, ilgisizliğimi bahane ederek o da ayrılmıştı benden. artık özgüvenim de iyice azalmıştı ve acilen bişeyler yapmam lazımdı varlığımı sürdürebilmek için. ertesi sabah tam otobüse binecekken onu gördüm durakta, nasıl mutluyum anlatamam. benimle tam ters istikamete giden otobüse bindi, ben de bindim. gibmişim okulu dedim. otobüste yanına oturdum. tüm güvensizliğime rağmen esprileri art arda sıralıyordum. sabah sabah afyonunu patlatmıştım kızın. onunla birlikte ben de indim. gülümsedi. msn adresini istedim, tabi dedi ve hemen verdi. telefonunu da sonra alırım, hemen ürkütmeyeyim diye düşünmüştüm. direk eve giderek onun okuldan gelmesini ve sabahlara kadar msn den konuşma seanslarını beklemeye başladım.