sıçmalı işemeli anılarımızı anlatıyoruz

al bi de benden. ilkokullu olduğum yıllarda 23 nisan etkinlikleri için sürekli hazırlık yapiyorduk. beklenen gün gelmişti ve artık sabah okulda son davul trompet yürüyüş provası yapıldı artık stadyuma doğru yola çıkılacak. ama benim vücudumda yolunda gitmeyen bir şeyler var terliyorum ve karnimdan tuhaf sesler geliyor. tabi utancımdan sicmaya gidemedim o kadar kişi beni bekleyemezdi. neyse çıktık yola. stadyum ta ebesinin aminda. bi de uygun adım yürüyoruz sevgi koyim marşlar söyleniyor bir yandan. zor bela stadyuma vardik. tabi tören de kısa sürmeyecek belli. şiirler vali konuşması onun bunun konuşması derken baya uzun sürdü. çocuk olduğumuz için öğretmenler gruptan ayrılmamıza da izin vermiyor. ben de söylemeye cekiniyorum sıçmak ayıp bişeymiş gibi amk. neyse adeta zütümden ter atıyorum ama mücadelemde bir dakika yılmıyor yikilmiyorum. tören bitiyor tekrar okula doğru yola çıkıyoruz ve evi yol üstünde olanlar evine ayrılıyor fakat bizim ev okulun iki üç sokak öncesinde. yani yol yine uzun amk. yanimdaki arkadaşımla bile konuşamıyorum amk. derken bizim sokağın ucuna geldiğimiz zaman ben depar atmiyorum tabi koşarsam sıçacam biliyorum. emin adımlarla yürüyorum. tuvaleti hayal ediyorum. ve sonunda kapıya geliyorum durmanın etkisiyle tak atağa geçiyor fakat yine karşı koymasını biliyorum. zile basıyorum basıyorum basıyorum ve ümitlerim tükeniyor. o anın verdiği hüzünle dayanma gücümü kaybettim ve tak adeta zütümü özgürlük diye bağırttı. anneee anneee çığlıklarımla absorbe etmeye çalışsam da basaramadim mahalle dinledi amk. annem uyuyomuş sonra kapı açıldı. bi de sıçtım diye dayak yedim sevgi koyim.