1. 476.
    +34
    şimdi elim ayağım bi tuhaf oldu. kavgaya girerkende çok beklersem aynısı oluyor. muştayı kaptım hemen.
    bu kızlar aşağı iner inmez fırladım yukarı. merdivenleri üçer üçe çıkıyorum anasını gibecem o huur çocuğunun.
    selinlerin kata geldim, ve doğal olarak kapı kapalı. kırsan kırılmaz, çelik kapı. mal gibi kaldım. kızın hastalığından faydalanacaktı, o çocuğun dişlerini dökmek boynumun borcu olmuştu.

    soğukkanlı olamıyordum lan, sanki içerde annemi gibiyolar. allah düşmanıma yaşatmasın orda yaşadığımı. o an bi fikir geldi aklıma,
    hemen uygulamaya koyuldum. bir kat daha yukarı çıkınca, kullanmadıkları ahşap çekmeceyi kapının önüne koymuşlar. hemen alıp aşağı
    indim, zile bastım arka arkaya. cebimdeki peçeteyle de deliği kapattım, yoksa parmak olduğu belli oluyor
    kırmızımsı gözüküyor. zile basıyorum ulan açmıyor kimse, deli olacam.

    uttum ahşap çekmeceyi kapıya vuruyorum, baamm bamm diye. üst komşu alt komşu doluşacak şimdi ne oluyor diye, hemen durdum.
    çaresizce zile basmaya başladım, elim ayağım birbirine dolaşıyor, sanki c4 çözüyorum anasını gibiyim, her saniye beynimi fareler kemiriyor. karnıma da girdi bir ağrı..

    sonra dedim ki skh kendine gel. bu panik atakla seni kurmay yapmazlar. aklını başına topla. bu seferde açmazlarsa balkona
    tırmanacaktım, camı falan taşlayacaktım o derece çaresizim.

    avazım çıktığı kadar bağırdım,

    "ihsan amcaa, evde kimse yok galiba kapıyı açmıyolar!!"
    "neeee??"
    "kendin gel yukarı, gel kendin bak!"

    sesim kısılacak kadar bağırdım. daha ben zile uzanamadan kapı açıldı, demin gördüğüm huur çocuğu telaşla dışarı çıktı.
    işte orda ağlayacak gibi oldum. kemerini takamamış, çıkarıp eline almıştı. üstü giyinikti, ama o kemerin elde ne işi vardı?
    bana aldırmadan ayakkabılarını giymeye yeltendi.. muştayı sağ elime geçirdim, "allahım affet" dedim, katil oluyorum.
    ···
   tümünü göster