sen istanbulsun

onun küçük bir elvedası bitirdi malesef. ama bende bitmedi. sıçtığımın kaldırımları, durakları, su otomatları bile adını haykırıcak bana. almadığım güller, söyleyemediğim her söz içimde kalacak. artık havaya haykırırım yada gözyaşına dönüştürürüm. öyleside çok koyuyor be. rengi senelerdir değişmeyen duvara onun suratıymış gibi bakıp konuşmak. kim yapmadı ki? senin o acınası halini senden başkası görmesin istediğin anlar. acizliğini duvara vurduğun anlar. kendi çevrene kazdığın hendeğe düşmek gibi bu. dost içinde de anlatılamaz. hem anlatabilsem ona anlatırdım. o hep istanbul gibiydi zaten. her sokağında fotoğraf çekilmelik yerler doluydu. ağzına kadar şeker dolü dükkanlar, birbirinden güzel çiçeklerin olduğu sokakları vardı. tumblrda gördüğü her şeyi katmış prenses. güneşi hiç yakmazdı. belkide ona güneş gibi baktığım içindi. yağmuru içime işlerdi. fırtınası sadece banaydı. yani anlayacağınız onun küçük ağzından çıkan, zar zor bir araya getirip söylediği hoşçakalı bitirdi herşeyi. şimdi bense istanbulda kaybolan istanbulu özlüyorum... yapacağın şarkının etkisine sokayım gökhan.